[Sinopsis reproducida de BILEGA]

A autora atende ao problema das relacións entre o aspecto gráfico e o sistema fonolóxico-fonético da lingua da época. Evidencia as dificultades que isto supón, xa que "nunca pode esperar-se que um texto -ou, para concretizar um pouco mais, um texto medieval- seja um puro reflexo da linguagem oral da época" (p. 36). Fronte á opinión de Ramón Lorenzo, que defendeu a idea de que desde sempre o galego e o portugués estiveron claramente diferenciados, a autora cre que a designación galego-portugués se debe aplicar non só á lírica trobadoresca, senón tamén, entre outros, aos documentos notariais, xa que "até ao termo do século XIV é impossível separar linguisticamente a Galiza do Norte de Portugal até ao Douro" (p. 39), feito que deriva da pertenza dos dous territorios á provincia romana da Gallaecia. Con todo, non é allea ás diferenzas existentes nos textos medievais escritos ao norte e ao sur do Miño, pois "as diferenzas entre o galego e o português começam a configurar-se desde o período medieval, acentuando-se sobretudo ao longo dos séculos XIV e XV" (p. 41). A seguir, repasa os trazos lingüísticos onde se dan maiores diverxencias escritas entre os textos galegos e portugueses: a representación da oposición fonolóxica entre xordas e sonoras nas sibilantes alveolares e fricativas prepalatais (nos textos galegos aparecen marcas de enxordecemento: Tereixa, sexa, Toxal, facendo, diçen, noçes, façer), a formación do plural dos substantivos en -l (nos textos galegos: Trigáás, formáás, conuẽtuaas, rrayaas, puçaas, cabedás, lenzóós, fazeyróós), o plural dos substantivos derivados do latino -ONE- (en galego aparecen como formas innovadoras -õos, -õons, -ons, -oos), a harmonización vocálica de <e> pretónico non inicial absoluto (máis frecuente nos textos galegos: podirio, firir, midida, divia) e de <o> pretónico de palabras iniciadas por consoante (máis frecuente nos textos galegos: custume, cumunal, pussuia, suhia), a evolución do latín -ULT- (nos textos galegos hai preferencia polas formas con <oi>), a evolución dos verbos latinos LAUDARE e AUDIRE (nos docs. galegos hai preferencia polas formas oyrem, oyron, oydo) e a presenza de castelanismos, que nos textos galegos comezaron sendo "esporádicos durante os séculos XIII e XIV e muito frequentes durante os séculos XV e XVI" (p. 46) [S.C.G.].