[Sinopsis reproducida de BILEGA]

Ofrece unha detallada descrición dos diversos casos de ditongación que se atopan na fala de Goián, parroquia do concello de Tomiño (PO). A autora rebate a explicación deste fenómeno ofrecida por Manuel Fernández Rodríguez ["El habla de Goyán"], segundo o cal sería produto dunha colonización leonesa, pois considera que se trata dunha ditongación recente, orixinada só neste lugar e dentro do propio sistema lingüístico galego. Apoia esta hipótese nas seguintes razóns, que amosan resultados nalgúns casos totalmente paralelos aos das falas galegas máis occidentais e que nada teñen que ver cos do leonés: 1) A non existencia de ditongación nas formas inflexionadas por un -o final (medo) ou por un n implosivo (tempo); 2) A existencia de ditongación en formas nominais afectadas, a nivel dialectal, polo influxo metafónico de -a final (iala, miada) ou que teñen timbre aberto en todo o territorio galego (coriasma, criaho, papiel), mesmo cando son castelanismos (sartián, ieres); 3) A ditongación nas formas verbais limítase a aqueles casos nos que se atopa un e aberto no galego común: a vogal radical dos verbos da 2ª conxugación (biebes, biebe, bieben) e a vogal temática dos perfectos fortes (anduviamos, pudiamos, supiamos). | Índice: 1. Variantes do ditongo | 2.1. Ditongación de e aberto (< AE, E breve) | 2.2. Excepcións á regra anterior: 2.2.1. Alteración do timbre de e aberto por influxo metafónico de -o final | 2.2.2. Resultados de e aberto trabado por nasal | 2.3. Ditongacións a partir dun e aberto non etimolóxico | 2.3.1. Ditongación dun [e] aberto secundario producto dunha contracción vocálica | 2.3.2. Outras ditongacións a partir dun [e] aberto non etimolóxico | 2.3.3. Formas que presentan ditongo e teñen E longo, I breve no seu étimo | 2.4. Ditongación de castelanismos | 2.5. Ditongación de formas átonas | 2.6. Ditongación no sistema verbal | 2.6.1. A vocal radical | 2.6.2. A vocal temática | 3. Conclusión.