[Resumo extraído da fonte] 

A las bezes lemos la stória de cumo ua palabra se spalhou por ciertos sítios i de cumo passou duns pa ls outros i tenemos algue deficuldade an acraditar, tan stranho ye l camino por adonde andubo. Esso mesmo se puode pensar de l modo cumo chegou al mirandés la palabra andibas. Lhembra-se-me mui bien la purmeira beç que bi andibas, que son a modo uas alfaces scarolas, mais brancas i mais tienras, que se puoden comer an salada até ne l eimbierno. Fui ne l berano de 1965 ou 1966, la purmeira beç que miu pai bieno de bacanças de Fráncia, para adonde habie ido an 1963. Antre outras cousas, traie essas cousicas cumo curjidade, que acá nun las habie nin sabiemos l que éran ou que nome le dában. Todos an casa le preguntemos l que era aqueilho i miu pai dixo que éran andibas, que éran mui buonas an selada i durában mais tiempo que las alfaces. Quando miu pai bieno de beç de la Fráncia trouxo cun el semiente de andibas i el mesmo las ten colhido acá. Quando hai dies le preguntei dixo-me que solo nessa altura coinciu las andibas, anque yá houbira stado na Fráncia na 1946-1947.